شیوع دوربینی از نزدیک بینی کمتر است. دوربینی در اغلب موارد ارثی است.
دوربینی وقتی ایجاد می‌شود که یا چشم نسبت به انحنای قرنیه طول کمتری داشته و یا قرنیه نسبت به طول چشم انحنای کمتری دارد، در نتیجه نور واردشده به چشم در پشت شبکیه متمرکز می‌شود. در این حالت اشیای دور تار بنظر میرسند و تصاویر نزدیک حتی بیشتر تار میشوند.
افراد جوان که دوربین هستند میتوانند با استفاده از قدرت متمرکزکننده عدسی چشم، تصویر را از پشت شبکیه به روی شبکیه بیاندازند و در نتیجه واضح ببینند. اما در دوربینی شدید یا سنین بالاتر این توانایی کاهش یافته و بیماران احتیاج به عینک مطالعه یا عینک دو دید دارند.
دوربینی را نباید با پیرچشمی اشتباه کرد که در آن هم توانایی دید نزدیک مختل می‌شود. پیرچشمی به علت کاهش دامنه تطابق در نتیجه تغییرات ناشی از پیری در عدسی چشم رخ می‌دهد.
دوربینی به میزان کم را گاهی درمان نشده باقی می‌گذارند. در موارد شدیدتر عینک‌های با عدسی تصحیحی محدب یا مثبت یا لنزهای تماسی و در برخی موارد جراحی می‌تواند به بهبود دید مبتلایان به دوربینی کمک کند.
با افزایش سن توانایی متمرکز کردن تصویر بر روی شبکیه کاهش مییابد و بتدریج وابستگی چشمهای دوربین به عینک بیشتر می‌شود و به شماره بالاتری نیاز پیدا میکنند.
علائم دوربینی شامل تاری دید، اشکال در دیدن اشیای نزدیک و در برخی موارد تنبلی چشم و لوچی است.
